Tu nie ma miejsca na udawanie, na pokazywanie się z tej lepszej strony, na robienie dobrego wrażenia. Jeśli psinka jest zadowolona, to ta radość bije z niej w sposób naturalny i niepohamowany. Taka ręka głaszcząca Emilkowy brzuszek wywołuje pełną zachwytu minkę na psim obliczu. A spójrzcie na swobodnie, jakby na sznurku przewieszone przednie łapki. Nasi mali przyjaciele potrafią tak właśnie, bez skrępowania, bez żenady okazywać swoje uczucia. Może warto czasem podejrzeć ich zwyczaje i trochę z tego przenieść na nasze ludzkie podwórko. Można też okazywania radości uczyć się od małych dzieci zamiast strofować je, mówiąc, że za głośno się śmieją. Przecież można się pośmiać razem z nimi 🙂 Będzie to z pożytkiem dla wszystkich. Każdy zna powiedzenie, śmiech to zdrowie. Nie żałujmy sobie tego porywu radości, cieszmy się każdą chwilą naszego życia.
Być może znacie historię o człowieku, który po usłyszeniu od lekarza, że w niedługim czasie musi pożegnać się z życiem, zamknął się w pokoju ze stosem taśm z nagranymi komediami. Całe dnie oglądał filmy, zrywał boki ze śmiechu i wcale nie myślał o swojej chorobie. Finał był taki, że po pewnym czasie wyszedł z tego pokoju jako zdrowy człowiek 😉
Nie zalecam naśladować wszystkich psich zachowań, ale niektóre możemy z radością obserwować. Nasza sunia Emilka jest bardzo łakomym pieskiem
i gdy trafi jej się smakowity kąsek, nie zawsze musi to być kość,
woli opuścić w trybie nagłym towarzystwo i spożyć zdobycz w odosobnieniu.
Bardzo radosne dla pieska jest również posiadanie kija, ale czasem trzeba poradzić sobie z konkurencją 😉
Kto wygra ten otrzyma trofeum i kolejny powód do radości.
A potem z minką zwycięzcy można odpoczywać na zielonej trawce
Mam nadzieję, że czytelnikom bloga dostarczyłam porcję radości, albo co najmniej szerokiego uśmiechu. Sobie też dostarczyłam. Gdy pisałam o tym, że nie zalecam naśladować wszystkich psich zachowań, moja podświadomość zareagowała zgodnie ze swoją właściwością nierozumienia słowa „nie” i natychmiast otrzymałam w wyobraźni obraz z gośćmi przy stole, którzy porywają co smaczniejsze kęsy i rozbiegają się po różnych zakątkach domu… 😀 W głos się roześmiałam i tego życzę wszystkim, śmiejcie się jak najwięcej 😀
mocnaszychmysli 
🙂 🙂 🙂
Czytałam Twój wpis z moimi dwoma czworołapnymi kocimi Towarzyszami 🙂 jeden z nich, Dandi leżąc na parapecie przygląda się co ja tak ciekawie stukam (ku wyjaśnieniu: klikam w klawiaturę 😉
Tak jak napisałaś, ludzie mogliby się wiele ach wieeeele nauczyć od zwierzaków, m.in. bycia tym kim się jest bez owijania w inne „formy” 😉 nie wspominając już o okazywaniu swych uczuć / emocji całemu światu 🙂
Myślę, że Ci którzy pozwolili sobie na ten przywilej doświadczania życia wraz ze zwierzątkami, mają szansę na ujrzenie czegoś więcej 🙂
Pozdrawiam wszystkich miłośników tych Cudnych Zwierzątkowych Istot 🙂 🙂 🙂
A ja czytałam ten wpis chwilkę po tym, jak z naszą córeczką Agatką biegaliśmy po całym domu za słońcem odbijającym się w płycie CD (ulubiona zabawa kotków?) próbując złapać promienie :-). Agatka śmiała się swoim szczerym uśmiechem 3,5-latki, my razem z nią, a nasze ego podpowiadało nam „że gdyby nas ktoś zobaczył, to byłby pewien, że już całkiem nam odbiło” :-). Tylko dlaczego? Bo udaje nam się czasem zapomnieć o „konwenasach” i podpatrzeć cud uśmiechu u dziecka?
Kamilko. Podpisuję się pod tym co powiedziałaś. Patrząc na zwierzątka możemy ujrzeć coś więcej. I dodam od siebie – słuchając szczerego śmiechu dziecka – możemy powiedzieć sobie dziękuję i poczuć to co tak często nam umyka.
Dziękuję że jesteście 🙂
Kochana Kamilko i Aniu, dziękuję Wam za moc miłości płynącą z Waszych przepełnionych ciepłem i serdecznością komentarzy 🙂
Wiem, że z Wami można tworzyć nowy, lepszy świat. Jestem wdzięczna, że dane mi było w pewnym momencie wejść na tę linię życia, w której spotkałam Was i Waszych wspaniałych Towarzyszy życia 🙂 🙂 🙂
Dziękuję 🙂